ژاپنی‌ها عاشق ماهی تازه هستند؛ اما آب‌های اطراف ژاپن سال‌هاست که ماهی تازه ندارد؛ بنابراین برای غذا رساندن به جمعیت ژاپن، قایق‌های ماهیگیری بزرگ‌تر شدند و مسافت‌های دورتری را پیمودند. ماهیگیران هر چه مسافت طولانی‌تری را طی می‌کردند به همان میزان آوردن ماهی تازه بیش‌تر طول می‌کشید.

اگر برای بازگشت بیش از چند روز طول می‌کشید ماهی‌ها دیگر تازه نبودند و ژاپنی‌ها مزه‌ی این ماهی‌ها را دوست نداشتند.

برای حل این مسئله شرکت‌های ماهیگیری فریزرهایی در قایق‌های‌شان تعبیه کردند. آن‌ها ماهی‌ها را می‌گرفتند و روی دریا منجمد می‌کردند. فریزرها این امکان را برای قایق‌ها و ماهیگیران ایجاد کردند که دورتر بروند و مدت‌زمان طولانی‌تری را روی آب بمانند؛ اما ژاپنی‌ها مزه‌ی ماهی تازه و منجمد را متوجه می‌شدند و مزه‌ی ماهی یخ‌زده را دوست نداشتند؛ بنابراین شرکت‌های ماهیگیری مخزن‌هایی را در قایق‌ها کار گذاشتند و ماهی‌ها را در مخازن آب نگهداری می‌کردند. ماهی‌ها پس از کمی تقلا آرام می‌شدند و حرکت نمی‌کردند. آن‌ها خسته و بی‌رمق، اما زنده بودند. متأسفانه ژاپنی‌ها مزه‌ی ماهی تازه را نسبت به ماهی بی‌حال و تنبل ترجیح می‌دادند؛ زیرا ماهی‌ها روزها حرکت نکرده و مزه‌ی ماهی تازه را از دست داده بودند. شرکت‌های ماهیگیری به گونه‌ای باید این مسئله را حل می‌کردند. آن‌ها چه طور می‌توانستند ماهی تازه بگیرند؟ اگر شما مشاور صنایع ماهیگیری بودید، چه پیشنهادی می‌دادید؟

ژاپنی‌ها چه‌طور ماهی‌ها را تازه نگه می‌دارند؟

برای نگه داشتن ماهی تازه، شرکت‌های ماهیگیری ژاپن هنوز هم از مخازن نگهداری ماهی در قایق‌ها استفاده می‌کنند اما حالا آن‌ها یک کوسه‌ی کوچک به داخل هر مخزن می‌اندازند.

کوسه‌ چند تایی ماهی می‌خورد اما بیش‌تر ماهی‌ها با وضعیتی بسیار سرزنده به مقصد می‌رسند؛ زیرا ماهی‌ها تلاش کردند که از دست کوسه جان سالم به در ببرند.